Ga je mee regenbogen spotten?

Hier met die pot met goud!

Oktober is borstkankermaand én stoptober. De maand kent ook de dag van de duurzaamheid, coming-outdag en de dag van de koffie - gelukkig bedacht iemand die ook. Vandaag zijn er 27 Kamervragen gesteld, morgen zijn er nieuwe. Minderheidsgroepen laten van zich horen via petities, ingezonden brieven en interviews. Als ik goed luister, hoor ik dat we allemaal om bewustwording en begrip vragen. En hoewel iedereen het volste recht van spreken heeft, word ik er tegelijkertijd moedeloos van. Het is prachtig dat er in Nederland zoveel ruimte en gelegenheid is voor meningen. Met vragen is niets mis. Maar we zijn vaak zo fel en zelfs verongelijkt. Wat willen we bereiken en hoe realistisch is die verwachting als we dit op deze schaal blijven doen? 

Ik wil m’n zin

Ik heb steeds vaker het gevoel dat we maar onbeperkt blijven ageren tegen alles wat besloten is buiten onze (ogenschijnlijke) cirkel van invloed. Staat een besluit ons niet aan? Horen we te veel of juist te weinig over een onderwerp? Je kunt erop rekenen dat we in alle gevallen van ons laten horen. Ik vraag me af: zijn we geïnteresseerd in andermans beweegredenen? Vragen we begrip? Of voelen we ons pas gehoord als we letterlijk onze zin krijgen?

Zeepkist

Ik geef toe: ik ben ook geen heilige. Heb ik een mening, maar niet de indruk dat deze meegenomen is? Dan klim ik op de zeepkist. Al probeer ik mijn betoog te openen met vragen en het gesprek te voeren zonder oordeel. Want ieders mening mag er zijn en ik geloof dat anderen beslissen naar eer en geweten. Ook al staan beslissingen mij niet aan. Feit: zodra er besluiten vallen waar groepen mensen bij betrokken zijn, bestaat de kans dat je niet, of niet helemaal, je zin krijgt. Misschien moeten we daar allemaal een beetje meer aan wennen. 

De maakbaarheid van goud

Om strijdvaardig te blijven moet je misschien wel dromen over een pot met goud. Vergeet alleen niet dat het een sprookje is. Niet alles wat je aanraakt, wordt goud. Is maakbaar. Ik leerde jong dat het leven minder maakbaar is dan je zou willen. Of dat nu komt door opgroeien met chronische ziektes, of de opvoeding van mijn ouders: het heeft mij nooit geholpen om bezig te zijn met wat eerlijk en oneerlijk is. Ik dealde ‘gewoon’ met wat op m’n bordje lag en leerde kijken naar wat er wél kan. 

Eisen we bewustwording, begrip, gelijke rechten? Of willen we dat er ruimte is om naar elkaar te luisteren? Ruimte om het oneens te zijn met elkaar? Ik ben graag een optimistische realist. Die houdt van kleur. Regent het? Dan zoek ik de zon op zodat ik ook de regenboog kan zien. Mijn kinderen worden telkens weer lyrisch als ze een regenboog zien. Ik vind ze ook gaaf; het heeft iets magisch. Misschien hebben we wat meer magisch realisme nodig. Om te luisteren naar elkaar en vriendelijk te blijven. En samen regenbogen te spotten. Ga je mee?