Dat vind ik eh… apart?

Al sinds ik bij Spectrum werk, ben ik vertrouwd met de visie dat je mantelzorgers het beste kunt ondersteunen op de plekken waar ze sowieso komen. Dus op hun werk of voor jonge mantelzorgers op school. Bij zorginstellingen. Gewoon in de buurt waar ze wonen of bij de vereniging waar ze komen voor hun sport of hobby. Mantelzorgers komen niet naar jou toe. Als je ze wil bereiken, zul je naar hen toe moeten.

Eén gezin, één plan, één regisseur

Het is voor mij zo klaar als een klontje. Toch merk ik dat het me soms moeite kost om deze visie bij anderen te laten landen. Mensen zeggen dat ze het begrijpen, maar als ik dan zie welke acties ze vervolgens ondernemen, dan denk ik: ‘je hebt toch de pointe gemist’. Laatst sprak ik met iemand die precies de kern raakte. Een casemanager in de zorg zei: “We werken al jarenlang volgens de methodiek van één gezin, één plan, één regisseur. Maar mantelzorgers moeten een loketje verderop zijn. Dat is toch raar? Je kunt mantelzorgers niet loskoppelen van hun naasten.” Precies, zo is dat!

Wat zeggen de professionals

De keuze voor een nieuwe organisatie voor mantelzorgondersteuning speelde afgelopen jaar in Berkelland. Deze gemeente heeft Spectrum gevraagd om de mantelzorgondersteuning hier opnieuw in te richten. In de projectgroep, waarin natuurlijk ook mantelzorgers zitten, was ‘een eigen plek voor mantelzorgers’ de eerste gedachte. Maar toen we beroepskrachten, zoals de huisarts, wijkagent of woonconsulent naar hun visie vroegen, zeiden die het tegenovergestelde: “Ga alsjeblieft geen eigen loketje inrichten voor mantelzorgers! Ondersteun hen vanuit het sociale wijkteam: die teams weten we te vinden, daar regelen we alles mee, het telefoonnummer kennen we uit ons hoofd.”

Een eigen loket verhoogt de drempel

Hoe keken de mantelzorgers in de werkgroep hier tegenaan? Een deelnemer herkende het meteen: “Als iemand me zou zeggen, ‘Joh, het gaat niet zo goed zie ik, ga eens praten bij dat loket’, dan zou ik dat onzin vinden. Maar als ik samen met mijn vrouw een gesprek heb met een zorgverlener en die vraagt op een gegeven moment: ‘En meneer, hoe is het nu met u, want het is voor u ook best pittig?’ Dan vind ik dat niet meer dan normaal. Het is alleen maar drempelverhogend om mantelzorgers naar een eigen loketje te sturen.” Als ze zichzelf al herkennen als mantelzorger trouwens!

Hoe zie jij dat?

Ben je het met me eens dat we ondersteuning veel dichter bij de mantelzorger moeten brengen? Via de professionals en natuurlijk ook via het sociale netwerk om mantelzorgers heen? Neem dan eens contact op met de collega's van Integrale wijkontwikkeling.